วันพุธที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2552

เรียงความเรื่องเพื่อน

ครอบครัว ของผมมีบ้านพักอยู่แถวๆ วิทยาลัยเกษตรและเทคโนโลยีศรีสะเกษ เป็นบ้านพักอาจารย์ คนแถวนั้น ก็จะเรียกผมว่า พวกลูกจาน ส่วนผมนั้นไม่ค่อยได้สุงสิงกับใคร อยู่อย่างคนที่ไร้ญาติขาดมิตรเลยไม่คิดจะเป็นเพื่อนกับใคร แล้ววันกนึงก็มีเพื่อนคนหนึ่ง จำชื่อไม่ได้ จำหน้าไม่ได้ จำพ่อแม่เขาไม่ได้ แต่จำได้ว่าเป็นเพื่อนจริงๆนะ มีวันหนึ่งที่ผ่านมาแล้วกว่า 10 ปี แต่ผมก็ยังจำได้ดี วันนั้นเป็นวันที่ฟ้าสวยงาม เขาก็หยิบลิปสติกมาทาบนริมฝีบาก เป็นเรื่องที่ทำไมถึงจำได้ก็ไม่รู้ แต่ก็มีวันที่ประทับใจมากกว่านั้น มีวันหนึ่ง ด้วยความที่เป็นเด็กน้อยน่ารักที่ค่อนข้างไร้ญาติขาดมิตร ผมก็เลยไปนั่งต่อสู้กับปูที่มีความสามารถในการต่อสู้สูงแม้จะเจอกับเศษไม้มันก็ไม่กลัวมันเอากล้ามปูหนีบจนหัก เพื่อนของผมที่เล่าให้ฟังว่า มันเอาลิปสติกมาทานั่นแหละ มันก็เลยพาผมออกไปเล่นพร้อมกับจักรยาน 2 คัน หลังจากปั่นจักรยานกลางแดดนานกว่าครึ่งชั่วโมงก็รู้สึกร้อนมาก เลยไปหาที่ร่มๆอยู่ แต่บังเอิญมาก...บังเอินจริงๆ ที่บริเวณนั้นมีฟางกองอยู่สูงมากมากกว้างมากและยาวมาก ผมก็เลยถามเพื่อนว่า เฮ้ยเพื่อนถ้าด้านกว้างมันยาวกว่าด้านยาวแสดงว่ามันเป็นด้านยาวใช่ป่าว เพื่อนผมตอบว่าใช่ ด้วยความเป็นเด็กนั้น ย่อมมีไฟอยู่ในตัว เพื่อนผมได้ถามผมอีกครั้งว่าอยากเห็นอะไรสวยๆรึเปล่า ผมก็ตอบว่าใช่ เค้าก็เลยเอาไฟจากไม้ขีดจุดกองฟางนั่นซะ มันเป็นอะไรที่สวยงามจริงๆนั่นคือความประทับใจในตัวเพื่อนของผม